W piątkowym wydaniu “Przeglądu Sportowego” ukazał się bardzo ciekawy, obszerny wywiad z trenerem asystentem w sztabie Pogoni Szczecin, Vitorem Gazimbą. 35-letni szkoleniowiec w rozmowie z Łukaszem Olkowiczem opowiada między innymi o kulisach swojego przyjścia do Dumy Pomorza, dotychczasowych wrażeniach z pracy w Polsce, a także sekrecie sukcesów portugalskiej myśli szkoleniowej.

Poniżej kilka wątków z rozmowy. Cały wywiad z Vitorem Gazimbą znajdziecie TUTAJ oraz w piątkowym wydaniu “Przeglądu Sportowego”.

Łukasz Olkowicz: W czym tkwi sekret edukacji portugalskich trenerów, że tylu z was pracuje na świecie i jest tak cenionych?

Vitor Gazimba (asystent trenera Pogoni Szczecin): – Po pierwsze, edukacja trenerów w Portugalii jest na wysokim poziomie. I zaczyna się dużo, dużo wcześniej niż w innych krajach. Od ery Jose Mourinho i innych trenerów, jak Carlos Queiroz, zaczął się boom na trenerów z Portugalii. Jesteśmy krajem bardzo dobrze wyedukowanym z piłki nożnej, która jest u nas sportem numer jeden. Numer dwa to futsal albo piłka plażowa… To może tworzyć kulturę, w której ciągle myśli się o futbolu i wszystkich sferach z nim związanych. Może to być jedną z tych rzeczy, które czynią portugalskiego trenera atrakcyjnym. Po tym, jak Mourinho odniósł sukces w swojej pracy, kraj zainwestował w badania na temat liderowania w sporcie. Na pierwszym etapie skupiono się na tworzeniu wiedzy na temat piłki nożnej, a nas, trenerów, którzy z niej korzystali, było wtedy wielu. Portugalczycy są też zafiksowani na punkcie taktyki. Wiele mądrych osób poświęciło czas, aby uporządkować zawartość właśnie w tych dziedzinach, czyli filozofii trenowania, metodologii. Periodyzacja taktyczna to troszkę inna metodologia, ale też pochodzi z Portugalii.

Mówił Pan w norweskim serwisie internetowym Nettavisen: „Nam, Portugalczykom, bardzo zależy na metodzie. Kładziemy nacisk na to, aby zawodnicy byli dobrzy w podejmowaniu szybkich decyzji”. Chciałbym, żeby pan to rozwinął.

– To dla portugalskich trenerów jest bardzo ważne. Jeśli wiesz o tym z punktu widzenia boiska i znasz się na piłce, to tak planujesz treningi. Po przyjeździe do Norwegii czy Szwecji dostawałem podobne pytanie: „Vitor, jaka jest największa różnica pomiędzy piłkarzem z Portugalii a naszym?”.

Co pan odpowiadał?

– Zauważyłem, że piłkarze w Norwegii są bardzo dobrzy w ćwiczeniach wyizolowanych. Bez przeciwnika. Są wtedy w stanie wykonać bardzo dużo – jeden na jednego z piłką, każdy rodzaj podania. Mają dobre umiejętności i relacje z piłką, potrafią biegać za nią w różnych kierunkach. W zasadzie mogą wykonać wszystko, o co się ich poprosi i wypadną podobnie jak Portugalczycy. Tylko pamiętajmy, że cały czas mówimy o wyizolowanym sposobie ćwiczenia.

(…) Jak Jens Gustafsson zwrócił na pana uwagę w Örebro? Dlaczego akurat pana zaprosił do współpracy w Pogoni?

– Nie miałem wcześniej z nim żadnej relacji, kontaktu. Poznałem go podczas mojego pobytu w Szwecji, ale to nie jest tak, że spędziliśmy dużo czasu na rozmowach. To, co mieliśmy, to wzajemny szacunek, ceniliśmy się jako trenerzy. W pierwszym okresie ja pracowałem w Örebro, a on w IFK Norrköping. Zacząłem przygotowania do meczu z jego drużyną i podobało mi się, jak grała. Mistrzem było Malmö, oni też radzili sobie dobrze, ale jedną z najlepiej grających drużyn było IFK z Jensem. Mistrzostwa nie zdobyli, ale grali atrakcyjnie dla oka. W stylu, który był dla mnie satysfakcjonujący. Lubiłem ich organizację gry. Byli jedną z dwóch-trzech drużyn w Szwecji, którym przyglądałem się uważniej. Czułem, że ten gość wykonywał bardzo dobrą robotę z IFK i ten zespół trudno będzie przechytrzyć. Mieliśmy mniej więcej te same zamiary – on chciał pressować tak samo wysoko jak ja, chciał zdominować rywala, jak i ja chciałem. Lepiej wtedy rozumiesz drużynę, której masz się przeciwstawić i trenera, który za tym stoi. Doceniasz, jaką robotę wykonał i że niczego nie zrobił przypadkowo.

Mocno był pan zaskoczony propozycją, żeby zostać jego asystentem w Pogoni?

– Zadzwonił do mnie, powiedział, że jest możliwość pracy w Pogoni i może to być dla mnie interesujące. Czuł, że mogę mu pomóc na wiele sposobów. Spotkaliśmy się i porozmawialiśmy o Pogoni: jakie są cele i intencje klubu, kolejne kroki do wykonania. Obejrzałem wiele meczów Pogoni i spodobało mi się to, co zobaczyłem, Widziałem w tym potencjał.

Pracował pan już jako pierwszy trener. Łatwo było przyjąć propozycję powrotu do roli asystenta?

– W przyszłości widzę siebie jako pierwszego trenera i jestem przekonany, że znów nim będę. Kiedy to nastąpi, nigdy nie wiesz. Ze współpracy z Jensem jestem bardzo zadowolony. Jeśli pracujesz z dobrym człowiekiem i uważasz go za dobrego trenera, macie takie same lub podobne wizje, wtedy to ma sens. Jens jest liderem, który daje dużą odpowiedzialność współpracownikom. Moja opinia jest ważna i cenna dla niego, nie czuję się jak asystent. Dobrze razem się pracuje, zresztą nie tylko nam, bo i pozostałym trenerom w Pogoni. Wydaje mi się, że jako sztab pracujemy efektywnie.

Czym pana zaskoczyła Ekstraklasa?

– Przed przyjazdem nie wiedziałem o niej za dużo. Kiedy dowiadujesz się, że to może być jedna z opcji, zaczynasz się przygotowywać. Oglądasz więcej meczów, coraz lepiej czujesz drużynę i ligę. Mogę powiedzieć, że jej poziom jest lepszy niż pierwotnie zakładałem. Kilka drużyn gra całkiem przyzwoicie, są dobrze zorganizowane. To wymagająca liga z dużą intensywnością w pojedynkach.

Mówi się, że jest fizyczna. Też pan na to zwrócił uwagę? Jakie są proporcje pomiędzy rozumieniem gry a fizycznością?

– Trudno odpowiedzieć. Aspekt fizyczny jest istotny, to warto podkreślić, ale bardzo ważne jest zdefiniować sposób grania, mieć sprecyzowane zasady. Fizyczność odgrywa ważną role wtedy, gdy jesteś pewny, co chcesz zrobić i jak. Każdy zawodnik jest w stanie podejmować decyzje z tymi umiejętnościami, o których mówiłem wcześniej. Z nimi nawet ten mniejszy może przetrwać w tym środowisku. Chodzi o wyczucie. To tak, jak biegłeś pressować do Iniesty, a po chwili nie mogłeś zlokalizować piłki. Jeśli nie masz dobrych warunków, ale potrafisz szybko podejmować decyzje i piłka nie sprawia ci problemu, to możesz przetrwać. Jeżeli twoim atutem są tylko warunki fizyczne, a brakuje ci podstawowego rozumienia piłki, to twoje decyzje będą słabe. Będziesz cierpiał i miał problemy.

Z siedmiu meczów z pierwszą ósemką Pogoń wygrała jeden – z Widzewem. W sumie zdobyła z tymi drużynami 7 punktów. To na dziś główny problem Pogoni, że nie umie wygrywać z najsilniejszymi?

– Właściwe byłoby przeanalizować mecz po meczu i ocenić, dlaczego nie wygrywaliśmy. Zacznijmy od tego, że poprzedni trener Pogoni wykonał spektakularną pracę i pomógł rozwinąć klub. Zastaliśmy dobrze zorganizowaną drużynę, to trzeba jasno powiedzieć. Pogoń miała trenera, który dobrze pracował z zespołem, zaimplementował swój sposób grania. Kiedy wchodzisz do nowej drużyny, to musisz wziąć to, co najlepsze z tego, co pozostało i wdrożyć swoje pomysły. Musieliśmy zmierzyć się z tym wyzwaniem. Oczywiście na to potrzeba czasu, jak to zazwyczaj w piłce. W większości meczów, o których pan mówił, wyniki były na styku. Z liderującym Rakowem dwa razy przegraliśmy po 0:1.

Ale przegraliście.

– Brakuje niewiele, żeby to poprawić. Nastawienie i cel muszą być oczywiste.

Czyli?

– Stawać się lepszymi i lepiej wdrożyć nasze pomysły. Nie chodzi jedynie o zaimplementowanie sposobu grania. Musisz go rozwinąć, by zawodnicy się przyzwyczaili. Nie mam na myśli jednego piłkarza, a drużynę. To wszystko budujesz krok po kroku w konkretny sposób. Wszystko, co ma znaczenie, musi być robione konsekwentnie i w krótkim czasie – jak chcemy grać, a później wyglądać w dłuższym okresie. W Portugalii mówimy, że rozwój boli. Musisz iść do przodu, wierzyć w proces szkoleniowy i dobrze wykorzystywać czas na każdym treningu, właściwie popracować w okresie przygotowawczym. W tym sezonie z powodu mistrzostw świata zaczęliśmy przerwę wcześniej. Dla nas w Pogoni taka pauza była korzystna. Jako nowy sztab dostaliśmy więcej czasu na doskonalenie naszego sposobu grania.

źródło: Pogoń Szczecin SA, Przegląd Sportowy