Dwa tygodnie temu, po przegranym meczu wyjazdowym z Cracovią pisałem, że jeśli Duma Pomorza chce się wdrapać na piłkarski szczyt, to zanim nauczy się, jak ma zdobywać świat (wygrywać na wyjazdach), musi przestać się bać, a pomóc w tym może dorzucenie im mistrzowskich słów piosenek płynących z ust Beaty Kozidrak, do ich przedmeczowej playlisty.

I coś w tym jest. Coś trochę drgnęło w międzyczasie. Praca z psychologiem w drużynie poskutkowała w jednym meczu. Od tego czasu Pogoń Szczecin zaliczyła świetny mecz ze stołecznymi. Portowcy tydzień temu przelecieli się zwycięsko po Legii Warszawa, potem we wtorek w Pucharze Polski rozwalcowali rzeszowską Stal na wyjeździe, a następnie przegrali dzisiaj z GieKSą w Katowicach, wioząc bagaż 3 goli i ciągnąc za sobą ciężkie, śląskie powietrze do grodu Gryfa. Jedyny pozytyw z tego meczu, to kolejne trafienie naszego Super Jokera, Alexandra Gorgona.

Aby te ciężkie, śląskie powietrze nie zaszkodziło nam w drodze na szczyt, to praca psychologiczna w drużynie musi zostać zintensyfikowana. Nie może być tak, że Ci sami piłkarze zapominają na wyjazdach, kim są i co potrafią.

Są znaki na odległym horyzoncie pokazujące, że ten sezon może być trudną i wymagającą drogą pod górę, ale jednak może zostać zakończony z granatowo-bordową chorągwią wbitą na szczycie możliwości zespołu, o ile Duma Pomorza zacznie przywozić punkty z delegacji.

Ten szczyt naszych możliwości, to realnie rzecz ujmując, będzie miejsce w okolicach pudła i powrót na Stadion Narodowy, z jego szczęśliwym tym razem zakończeniem.

W meczach domowych Pogoń trenera Roberta Kolendowicza jest zaangażowana, gra efektownie i miło się ją ogląda. Walczy od pierwszej do ostatniej minuty.

W meczach wyjazdowych ciężko poznać po grze, że to Ci sami zawodnicy. Wydaje się, że to jest zupełnie inna drużyna. Na pewno nie na poziom PKO BP Ekstraklasy. Jeden punkt zdobyty w pięciu meczach wyjazdowych mówi sam za siebie.

Można zauważyć też nową inicjatywę wokół klubu i można ogarnąć ją następująco:

WSZYSCY RAZEM!

To zasługa trenera Kolendowicza, który swoją charyzmą i ludzkim podejściem potrafi jednoczyć granatowo-bordowe serca, aby biły mocno i w jednym tempie, tak aby ten organizm Pogoni mógł korzystać z energii ludzi dobrze jej życzącej i aby klub oraz zespół odwdzięczył się zdrową, piękną, wyprostowaną sylwetką na podium z zawieszonym medalem na wypiętej do przodu piersi i pucharem w gablocie na koniec sezonu.

Dzięki jego bezpośredniemu podejściu, konflikt z kibicami został zażegnany charakterem i walką o zwycięstwo na boisku. Kibice przychodzą na stadion w komplecie na każdy mecz. Bilety znikają zaraz po tym, jak pojawiają się w sprzedaży. Koszulki i akcesoria Dumy Pomorza też robią robotę. Do klubu w miarę możliwości dochodzą zawodnicy, którzy nie zawodzą, czyli piłkarze z właściwym charakterem. Pewnie, że chciałoby się więcej i wyżej, no ale to jest Pogoń naszych czasów i naszych możliwości.

W Szczecinie nie jest źle i niech tak hula

Sam szkoleniowiec studzi nadzieje i emocje, stara się mieć chłodną głowę, jeśli chodzi o deklaracje, na którym miejscu znajdą się granatowo-bordowi na koniec sezonu. Może to i dobrze, ale ja widzę po nim, po jego oczach, po reakcjach na murawie i po meczu, że facet ma ogień. A na polską ligę to już dużo. Resztę zrobimy WSZYSCY RAZEM!!!

Niestety pewna analogia powtarza się z zeszłego sezonu. Wtedy przegraliśmy 4 mecze ligowe pod rząd, teraz mamy 4 kolejne porażki wyjazdowe. Nic dziwnego, że mamy łączną zdobycz punktową niemalże tą samą co rok temu.

O to wypis tego, jak ten sezon się ma do trzech poprzednich.

Ten sezon:

Po 10 meczach ligowych mamy 16 punktów, 5 zwycięstw, jeden remis i 4 porażki. Średnio 1,6 punktu na mecz. Nie wiele lepiej niż w poprzednim sezonie.

W Pucharze Polski gramy dalej i jesteśmy w ścisłym gronie faworytów. Odpadły już następująe zespoły: Lech Poznań, Raków Częstochowa, Cracovia, Górnik Zabrze, Lechia Gdańsk, Stal Mielec. Zatem drużyny, z którymi raczej bywało nam ciężko.

Z ekstraklasowych klubów w rywalizacji o krajowy puchar pozostały: Legia Warszawa, Jagiellonia Białystok, Widzew Łódź, Piast Gliwice, Śląsk Wrocław, Zagłębie Lubin, Korona Kielce, Puszcza Niepołomice, GKS Katowice i Radomiak Radom. Oczywiście do gry włączy się również Wisła Kraków.

Poprzedni, dość wyjątkowy sezon, wszyscy będziemy pamiętać poprzez nieudaną majówkę.

Rok temu po 10 meczach ligowych mieliśmy siódme miejsce z 15 punktami. 5 zwycięstw i 5 porażek. 1,5 punktu na mecz. Dało to wtedy czwarte miejsce na koniec sezonu i bez Europejskich Pucharów.

2 lata temu po 10 meczach mieliśmy trzecie miejsce, 18 punktów, 5 zwycięstw, 3 remisy i 2 porażki. Średnio 1,8 punktu na mecz. Dało to wtedy również czwarte miejsce na koniec sezonu, ale też grę w eliminacjach do Ligi Konferencji Europy.

3 lata temu po 10 meczach mieliśmy trzecie miejsce, 19 punktów, 5 zwycięstw, 4 remisy i jedną porażkę.

Średnio 1,9 punktu na mecz, co dało na koniec sezonu trzecie miejsce, brązowy medal i grę w eliminacjach do LKE.

Zatem jeśli poprawimy grę na wyjazdach, to osiągniemy pożądane minimum 1,9 punktu na mecz w lidze, które może dać realne szanse na podium, a biorąc pod uwagę to, że wciąż liczymy się w Pucharze Polski i jesteśmy w ścisłym gronie faworytów, to rysują się piękne widoki z długiej i krętej drogi na szczyt. Obyśmy na koniec mieli wspaniałe wspomnienia, barwne relacje i piękne zdjęcia, o które zatroszczy się rosnąca w siłę granatowo-bordowa rodzina Dumy Pomorza. 

Wspominałem, że droga na szczyt była, jest i będzie trudna oraz wymagająca

Tak jest i być musi. Żaden sukces nie będzie miał swojego znaczenia, swojej wagi i ceny, jeśli po drodze nie zdarzą się problemy do pokonania. Drogi na szczyt zawsze są kręte i wymagają skupienia, siły, odwagi, charakteru, świetnego przygotowania, a także zdyscyplinowania.

Tak też będzie i tym razem. Kontuzje nas nie omijają, ale i tu jest światełko w tunelu. Za chwilę piłkarze wrócą do treningu i gry. Być może również młodzieżowcy Pogoni dalej będą świetnie zgłaszać gotowość do miejsca w pierwszym składzie i jeśli udźwigną ten ciężar, to nie mam wątpliwości, że na koniec sezonu wszyscy będziemy się cieszyć z gry na Europejskich Pucharach w następnym sezonie. I daj nam Panie Boże tę siłę i radość z podniesienia pucharu do góry.

A na razie jak to śpiewa Beata

Karuzela gna, w głośnikach wciąż muzyka gra.
Co mi Panie, dasz? W ten niepewny czas?

Z szacunku do klubu i tych samych piłkarzy nie będę opisywał jakości poszczególnych graczy w delegacji. Na wyjazdach ich umiejętności drzemią gdzieś w obłokach, ale zespołu jako takiego nie mamy.

Poniższy opis dotyczy zatem zespołu Pogoni w Szczecinie. Na tą chwilę wydaje się, że mamy dwóch solidnych bramkarzy, a to jest postęp w stosunku do poprzedniego sezonu. Zatem o tę pozycję nie musimy się martwić. Tu jest bardzo dobrze. Czy to będzie Valentin Cojocaru, czy Krzysztof Kamiński, mamy jakość i spokój od tyłu, a to powinno przełożyć się na zaufanie na boisku i pewniejszą grę obrońców.

Tu mamy najwięcej znaków zapytania, niepewności i częstych zmian. Czasem trafionych, częściej wymuszonych, a także obarczonych błędami. Z uwagi na kontuzje naszych wieżowców, którymi są Mariusz Malec i Danijel Lončar, szukamy optymalnego ustawienia z tym, co jest możliwe i tu wydaje się, że Benedikt Zech i Léonardo Borges dają radę najlepiej. Pierwszy z nich potrafi zagrać po profesorsku, kasując zagrożenia podbramkowe, a drugi ma doskonałe podania na nos. Płaskie, ale dokładnie tam gdzie trzeba. A przy Zechu nabiera pewności w akcjach obronnych. Na bokach defensywy świetnie i odważnie w trójkątach do przodu grają Leonardo Koutris oraz Linus Wahlqvist. Uzupełnieniem składu w razie potrzeby są Jakub Lis, Wojciech Lisowski i Dimitrios Keramitsis. Jednak czekamy na powrót naszych wieżowców, by zwiększyć możliwości wyboru w środku obrony.

Na skrzydłach pierwszoplanowymi postaciami są Kamil Grosicki oraz Vahan Bichakhchyan. I bardzo dobrze, że ich mamy, bo to 2 skarby, bez których gra ofensywna Pogoni traci na szybkości i urodzie.

Co prawda Bichakhchyana wszyscy już w Polsce znają i czytają, ale i tak rzucają mu się pod lewą nogę albo stawiają autobus na linii bramkowej. Tak samo wszyscy wiedzą, że ”Grosik” ma swoje turbo, którego nie zawaha się użyć w dogodnej sytuacji, a do tego dorzuci coś zewniakiem. Obaj mocno pracują nad granatowo-bordowymi liczbami, o których potem piszemy z radością.

Warto byłoby, aby częściej do strzału dochodzili kolejni zawodowcy, co mają talent, a także naładowane magazynki ostrą amunicją i wiedzą, jak użyć swych dobrze wykalibrowanych snajperek. Mowa oczywiście o naszym Pistolero, którym jest Alex Gorgon oraz o generale środka pola, Rafale Kurzawie. Mają chłopaki z czego dobrze uderzyć. Zatem, gdy Vahan jest przeczytany, świetnie byłoby, aby to właśnie oni wykańczali przeciwników. Ważnymi postaciami w środku pola do końca sezonu powinni stać się także Fredrik Ulvestad i João Gamboa. W ataku Efthymios Koulouris zastawia się, walczy o pozycje, strzela i asystuje, czego chcieć więcej. Może jeszcze jednego takiego jak on, chociaż w razie czego mamy właśnie Alexa Gorgona, którego można zaprogramować na każdą pozycję i mieć pewność, że skutecznie zrealizuje postawione zadanie.

O swoje minuty skutecznie zabiegają, walczą i pokazują się do gry Adrian Przyborek, Kacper Łukasiak, Olaf Korczakowski i Patryk Paryzek. Mają umiejętności i młode płuca, także muszą dużo biegać z głową na karku, by z ich pracy było co raz więcej konkretów. Czekamy też na powrót Marcela Wędrychowskiego, jak i na zameldowanie się Kacpra Smolińskiego, o którym w tym sezonie nie wiemy z boiska jeszcze nic. Pozostali młodzi to raczej melodia przyszłości.

Także to taka, krótka historia i nie pozostaje mi nic innego, jak wziąć szklankę wody, zanim Pogoń zacznie wygrywać na wyjazdach i nie obiecam Wam, że lepszy będzie świat. Ale taka właśnie jest Duma Pomorza naszych czasów i naszych możliwości, z której mamy dużo radości w meczach domowych i będziemy mieć jeszcze wiele radości z wyjazdów, o ile głowy naszych piłkarzy zostaną zaprogramowane skutecznie przez psychologa zespołu.

I niech do boju prowadzi szczeciński Napoleon II – trener Robert Kolendowicz. Charyzmę ma, kibiców z pełnym stadionem ma, prezesa ma, piłkarzy też ma.

Jedyne, czego jeszcze nie ma, to oświetlonej drogi do stanu umysłu naszych piłkarzy w meczach wyjazdowych, ale jak to mówił właśnie Bonaparte: Najdalej zajdzie ten człowiek, który nie wie, gdzie idzie. 

I wcale nie chodzi tu o to, by gdzieś daleko chodzić, błądzić i daleko szukać nie wiadomo czego. Tu ewidentnie potrzebne jest wsparcie. Takie, jakie miał Adam Małysz. Profesor Jan Blecharz, psycholog sportu, potrafił wyciągać z dołka naszego mistrza dalekich skoków skutecznie. Mam wrażenie, że warto byłoby dać sobie szanse w tym kierunku. To jest konieczne, że tak powiem na wczoraj.

Zatem Wodzu prowadź, byle nie po omacku!

Czas nagli!